Na początku tego tygodnia pojawiły się obawy dotyczące bezpieczeństwa tuńczyka w puszce po testach przeprowadzonych na 150 puszkach zakupionych w pięciu krajach, które wykazały, że połowa zawierała ponad zalecaną ilość toksycznej rtęci.
Badanie przeprowadzone przez francuskich naukowców wykazało, że wszystkie badane puszki – w tym te zakupione w Wielkiej Brytanii – zawierały pewną ilość metalu, który w dużych ilościach może szkodzić zdrowiu mózgu i jest powiązany z rakiem.
W rzeczywistości NHS zaleca kobietom w ciąży, aby nie jadły więcej niż dwa steki z tuńczyka lub cztery puszki tygodniowo ze względu na ryzyko uszkodzenia mózgu nienarodzonego dziecka.
I nie tylko tuńczyk zawiera rtęć; w rzeczywistości wszystkie ryby to robią, a niektóre rodzaje, takie jak miecznik, są pakowane w szczególnie duże ilości.
Ile zatem możemy bezpiecznie zjeść?
Po pierwsze, to, czy ryba jest w puszce, czy nie, nie ma większego znaczenia.
Większość rtęci wprowadzanej do atmosfery z przyczyn naturalnych i ludzkich, takich jak spalanie węgla, trafia do oceanu, gdzie część jest przekształcana przez drobne organizmy w toksyczny związek znany jako metylortęć.
Ta metylortęć przedostaje się w górę łańcucha pokarmowego i gromadzi się w wysokich stężeniach u głównych drapieżników.
Ale już za 65 pensów za puszkę tuńczyk może stanowić niedrogie źródło białka, zdrowych tłuszczów i witaminy D
Ponieważ tuńczyk – i inne drapieżniki lub gatunki dłużej żyjące, takie jak rekiny czy mieczniki – znajdują się wyżej w łańcuchu pokarmowym, zjadają mniejsze ryby i z czasem gromadzą więcej rtęci.
Narażenie na metylortęć może uszkodzić nerki i układ nerwowy, powodować problemy ze wzrokiem i zwiększać ryzyko chorób układu krążenia.
Według Światowej Organizacji Zdrowia rtęć może również powodować zaburzenia neurologiczne i zaburzenia zachowania, jeśli jest wdychana, spożywana lub w kontakcie ze skórą.
Objawy obejmują drżenie, bezsenność, utratę pamięci, bóle głowy oraz zaburzenia funkcji poznawczych i motorycznych.
Badania wykazały, że niektóre formy rtęci stosowane w bardzo dużych dawkach powodują rozwój kilku typów nowotworów u szczurów i myszy.
Jednak Międzynarodowa Agencja Badań nad Rakiem (IARC) stwierdziła, że nie ma wystarczających dowodów, aby ustalić, czy rtęć może powodować raka u ludzi.
NHS zaleca spożywanie co najmniej dwóch porcji ryb tygodniowo, aby czerpać z nich korzyści odżywcze, takie jak ochrona przed chorobami serca i witamina D wzmacniająca kości.
Badania wykazały, że jest mało prawdopodobne, aby przeciętny człowiek spożywał w rybach taką ilość rtęci, która spowodowałaby u niego poważne szkody.
Testy laboratoryjne przeprowadzone dla programu naukowego ABC TV Catalyst w 2015 roku wykazały, że trzeba zjeść co najmniej 25 puszek tuńczyka tygodniowo, aby osiągnąć ilość, która według badań jest szkodliwa.
To odpowiednik około 16 steków z tuńczyka o wadze 140 g.
Napisali naukowcy z australijskiej agencji rządowej Commonwealth Scientific and Industrial Research Organisation (CSIRO), która przeprowadziła badanie w Rozmowa że dokładna ilość zależy od marki tuńczyka i wagi osoby.
Na przykład mówi się, że odmiany bonito zawierają mniej rtęci niż albacore.
Podkreślili, że nawet najgorsza marka, którą przetestowali, „nie jest taka zła” i stwierdzili, że jest mało prawdopodobne, aby konsumenci osiągnęli górne granice bezpieczeństwa.
Zgodnie z obowiązującym prawem UE i Wielkiej Brytanii limit rtęci w tuńczyku wynosi 1 mg/kg i 0,3 mg/kg w przypadku innych ryb, takich jak dorsz.
Dla porównania, według Global Salmon Initiative łosoś w puszce ma znacznie niższy poziom rtęci – średnio 0,05 mikrograma rtęci na gram.
Rob Hobson, zarejestrowany dietetyk i autor książki Unprocessed: Your Family Life, powiedział MailOnline Jedzenie „lekkiego tuńczyka” dwa do trzech razy w tygodniu jest bezpieczne i zachęca ludzi do spożywania różnorodnych ryb.
„Badania sugerują, że tuńczyk lekki i bonito zawierają mniej rtęci niż większe gatunki, takie jak opastuna i tuńczyk biały” – stwierdził.
„W USA FDA radzi, aby ograniczyć spożycie tuńczyka do dwóch do trzech porcji tygodniowo i wybierać lekkie odmiany tuńczyka (bonito).
Tymczasem NHS twierdzi, że niektóre białe ryby, takie jak dorsz, można jeść do woli ze względu na znikomo niski poziom rtęci.
Jednakże inne białe ryby zawierają rtęć oraz inne zanieczyszczenia i należy je spożywać tylko kilka razy w tygodniu. Należą do nich dorada, okoń morski, turbot, halibut i łosoś skalny.
Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) kobiety w ciąży i dzieci są szczególnie narażone na wysokie stężenie metylortęci.
Nie powinnaś jeść rekina, miecznika ani marlina, jeśli jesteś w ciąży lub próbujesz zajść w ciążę, dodaje NHS. Jednak wszystkie pozostałe osoby dorosłe, w tym kobiety karmiące piersią, powinny spożywać nie więcej niż jedną porcję tygodniowo.
Dzieje się tak dlatego, że ryby te mogą zawierać więcej rtęci niż inne rodzaje ryb i mogą uszkodzić układ nerwowy rozwijającego się dziecka.
FSA powiedziała MailOnline: „Rtęć występuje we wszystkich rybach w wyniku naturalnej akumulacji ze środowiska, dlatego nie można jej całkowicie wyeliminować.
Zamiast tego dążymy do tego, aby poziomy były tak niskie, jak to rozsądnie osiągalne. Duże, dłużej żyjące ryby drapieżne (na przykład rekin) mają najwyższy poziom rtęci.
„W Wielkiej Brytanii maksymalny poziom rtęci w tuńczyku wynosi 1,0 mg/kg.
„Importerzy i podmioty działające na rynku spożywczym mają obowiązek zapewnić, że żywność, którą handlują, jest bezpieczna do spożycia przez ludzi, i sami podejmą się testów, aby zapewnić zgodność”.
