Miasto Majów zagubiony w gęstej dżungli południowego Meksyku został ujawniony. Odkrycia dokonano w południowo-wschodnim stanie Campeche, a archeolodzy nadali mu nazwę Valeriana na cześć pobliskiej słodkowodnej laguny.
„Większy z dwóch monumentalnych dzielnic Valeriany ma wszystkie cechy klasycznej stolicy politycznej Majów: zamknięte place połączone szeroką groblą; piramidy świątynne; boisko do piłki nożnej; zbiornik powstały w wyniku spiętrzenia arroyo (sezonowego cieku wodnego); oraz prawdopodobny zespół Grupy E, czyli układ architektoniczny, który ogólnie wskazuje na datę założenia przed 150 r. n.e.” – czytamy w badaniu opublikowanym w czasopiśmie „ dziennik Antyk.
Odkrycie miasta nie wymagało przedzierania się przez dżunglę maczetami ani cierpliwych kopań szczotkami i szpatułkami. Badacze nie potrzebowali także miarki, lornetki ani kompasu, aby odnaleźć drogę przez gęste listowie. Zamiast tego zastosowali najnowocześniejszą technologię: lasery, drony i mapy satelitarne. Za pomocą tych narzędzi odkryli miasto ukryte przez wieki pod gęstą meksykańską dżunglą, odkopując piramidy, zamknięte place i starożytny zbiornik.
Odkrycia dokonał Luke Auld-Thomas, antropolog z Uniwersytetu Północnej Arizony. Jego analiza ujawniła ogromną sieć wcześniej niezbadanych osad.
Auld-Thomasowi i jego współpracownikom udało się sporządzić mapę miasta pod dżunglą dzięki pokładowemu skaningowi laserowemu, lepiej znanemu jako lidar (wykrywanie i określanie odległości światła), technice teledetekcji wykorzystującej lasery impulsowe i inne dane zebrane przez wiadukty, które mogą generuj dokładne trójwymiarowe modele cech powierzchni, rewolucjonizując sposób, w jaki archeolodzy badają ukrytą przeszłość.
Impulsy laserowe generują mapę topograficzną w sposób podobny do tego, w jaki nietoperz wykorzystuje echolokację: światło lasera jest wystrzeliwane z samolotu, odbija się od obiektów na ziemi i wraca do detektora znajdującego się na spodzie samolotu. W Meksyku, chociaż tylko niewielka część impulsów przechodzi przez gęstą dżunglę, duża liczba emitowanych impulsów pozwala na dotarcie wystarczającej ilości światła do ziemi, tworząc mapę o rozdzielczości do 1 metra. W oparciu o czas i intensywność powracających impulsów detektor może mapować kontury terenu, odsłaniając wzgórza, rowy i starożytne ruiny porośnięte roślinnością. Technologia ta jest również wdrażana w samochodach autonomicznych, aby pomóc im uniknąć wypadków.
„Przez długi czas nasze zrozumienie cywilizacji Majów ograniczało się do obszaru kilkuset kilometrów kwadratowych” – mówi Auld-Thomas. „Ta limitowana próbka została uzyskana z wielkim wysiłkiem, a archeolodzy skrupulatnie przeczesywali każdy metr kwadratowy i wycinali maczetami roślinność, by odkryć, że stoją na stosie kamieni, który 1500 lat temu mógł być czyimś domem”.
