Szkoły potrzebują nowego podejścia do identyfikowania specjalnych potrzeb edukacyjnych

System oceny dzieci i młodzieży z dodatkowymi potrzebami w Anglii nie działa.

Więcej ludzi niż kiedykolwiek znajdują się na listach oczekujących z powodu autyzmu i specyficznych trudności w uczeniu się. Niektóre fundusze NHS tak zamknięcie list oczekujących w przypadku zespołu nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD). Usługi są przeciążone i przekroczyły punkt krytyczny.

Opierając się na mojej wiedzy specjalistycznej na temat neuroróżnorodności i włączenia edukacyjnego, uważam, że potrzebne jest inne podejście, aby identyfikować i wspierać w szkołach osoby z dodatkowymi potrzebami.

W obecnym systemie edukacji, gdy pojawiają się wątpliwości co do postępów, zachowania lub dobrostanu dziecka, szkoły stosują wieloetapowy proces, aby ocenić mocne strony i potrzeby dziecka.

Proces ten obejmuje wypróbowanie podejść szkolnych, takich jak umiejętność czytania i pisania, matematyka i grupy wychowawcze, przed zwróceniem się o pomoc do specjalistów zewnętrznych, jeśli nie prowadzi to do poprawy. Specjaliści mogą obejmować między innymi psychologów edukacyjnych i klinicznych, terapeutów zajęciowych, nauczycieli specjalistów i pediatrów środowiskowych.

Właściwe wsparcie

Dokładne i terminowe skierowanie do tych specjalistów jest zadaniem złożonym. Kluczową rolę odgrywa szkoła koordynatorzy ds. specjalnych potrzeb edukacyjnych (Sencos) – wykwalifikowani nauczyciele, którzy są odpowiedzialni za strategiczny rozwój i zapewnianie pomocy dzieciom ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi i niepełnosprawnościami w całej szkole.

Decyzje Senco mają kluczowe znaczenie przy ustalaniu, których specjalistów zaangażować i kiedy. Błędy na tym etapie mogą mieć poważne konsekwencje emocjonalne i finansowe. Błędnie skierowane skierowania mogą nadwyrężyć budżet szkoły i pozostawić niezaspokojone potrzeby dziecka.

Pomimo tego, aktualne kształcenie nauczycieli I Trening Senco nie odpowiednio przygotować nauczycieli lub Senco za te złożone i kluczowe analizy – i inne obowiązki zostawić Sencosowi mało czasu.

Wprowadzenie bardziej szczegółowego procesu oceniania w szkołach pomogłoby wypełnić lukę pomiędzy edukacją a usługami specjalistycznymi. Zapewniłoby to kompleksowe i całościowe zrozumienie potrzeb każdego dziecka.

Przyjęłam to podejście moje ostatnie badania w oparciu o śledzenie trzech spraw od pierwszego skierowania do ostatecznego wniosku. Zamiast skierować je bezpośrednio do specjalisty w następstwie obserwacji Senco, troje dzieci z różnymi potrzebami w zakresie uczenia się i rozwoju zostało skierowanych do psychologa rozwojowego, który dokonał własnej oceny ogólnych potrzeb dziecka. Było to niezwykłe i miało miejsce w ramach moich badań.

W każdym przypadku psycholog rozwojowy zebrał szczegółowy wywiad. Przeprowadzili także dokładne obserwacje i ocenili funkcje poznawcze, osiągnięcia i zachowanie, korzystając zarówno ze standardowych, jak i „złotych standardów” narzędzi diagnostycznych. Powstałe raporty zawierały kompleksowy przegląd mocnych stron i wyzwań każdego dziecka, kierując je do najodpowiedniejszego specjalisty.

Jeden z wyników oceny potwierdził początkowe obawy Senco dotyczące autyzmu. W jednym z nich ujawniono dodatkowe współwystępujące rozpoznania dysleksji i dyspraksji. Trzecia zidentyfikowała ADHD, co różni się od pierwotnej oceny Senco. Bez wkładu psychologa rozwojowego niektóre potrzeby tych dzieci zostałyby pominięte.

Po dokładnej ocenie psychologa rozwojowego i pełnych profilach każdego dziecka, diagnozy stawiano natychmiast lub w ciągu sześciu miesięcy. W każdym przypadku przedstawiono szybko ukierunkowane zalecenia.

Uważam, że aby zaradzić niedoskonałościom obecnego systemu, prowadzącym do długich list oczekujących, wykwalifikowany specjalista zajmujący się włączeniem edukacyjnym powinien stać się częścią środowiska szkolnego. Będzie to osoba posiadająca wiedzę specjalistyczną w różnych obszarach i mającą silne powiązania zarówno ze służbą edukacyjną, jak i zdrowotną.

Rola ta obejmowałaby wiele szkół i niekoniecznie wymagałaby psychologa rozwojowego. Nauczyciele-specjaliści lub Senco mogliby przejść dodatkowe szkolenie z psychologii rozwojowej. W ten sposób mogliby pomóc w promowaniu lepszego zrozumienia neuroróżnorodności w szkołach, gdzie zaczynają się podstawy relacji i uczenia się.

Specjalista ds. włączenia edukacyjnego stworzyłby profil mocnych i trudności dziecka. Przyjęliby na siebie rolę diagnozowania konkretnych trudności w uczeniu się i identyfikowania odpowiednich specjalistów w zakresie prawdopodobnej neurodywergencji oraz zalecania interwencji, usprawniając w ten sposób kierowanie i ograniczając domysły.

Moje badania podkreślają wartość posiadania w szkołach lub trustach wykwalifikowanego specjalisty, posiadającego wiedzę specjalistyczną wykraczającą poza tę, jaką miałby Senco. Wykwalifikowany lekarz ogólny, który łączy edukację, dom i usługi zdrowotne, może sprzyjać lepszej współpracy między służbą zdrowia a edukacją i dokładniej oceniać potrzeby dziecka.

Koszty byłyby minimalne w porównaniu ze znaczącymi korzyściami wynikającymi z uniknięcia późnych, błędnych lub błędnych diagnoz w dzieciństwie. Ostatecznie będzie to miało pozytywny wpływ na życie i przyszłość dzieci.

Ten artykuł został ponownie opublikowany z Rozmowa na licencji Creative Commons. Przeczytaj oryginalny artykuł.