Badanie Rutgers Health wykazało, że tworzywa sztuczne w aerozolu znajdują się w tkankach noworodków po ekspozycji w macicy.
Jak wynika z badania Rutgers Health opublikowanego w czasopiśmie, zanieczyszczenie tworzywami sztucznymi, w tym maleńkie cząstki mniejsze od ziarenka piasku, stało się wszechobecne i dotyka nawet nowonarodzone gryzonie. Nauka o środowisku całkowitym.
Naukowcy od dawna rozumieją, że cząstki mikro- i nanoplastików (MNP), które dostają się do środowiska w wyniku utleniania i naturalnej degradacji produktów konsumenckich, łatwo osadzają się w organizmie człowieka poprzez wdychanie, wchłanianie i dietę.
Eksperci rozumieją również, że te zanieczyszczenia mogą przenikać przez barierę łożyskową i osadzać się w tkankach płodu.
Nie jest jasne, czy cząstki te pozostały w tkance długo po urodzeniu. Badacze z Rutgers Health odkryli, że tak, przynajmniej u szczurów. Ich dane, które mogą mieć wpływ na zdrowie ludzkie.
„Nikt nie chce plastiku w wątrobie” – stwierdziła Phoebe A. Stapleton, profesor nadzwyczajny farmakologii i toksykologii w Rutgers Ernest Mario School of Pharmacy oraz główna autorka badania. „Teraz, gdy wiemy, że tam jest – podobnie jak w innych narządach – następnym krokiem jest zrozumienie, dlaczego i co to oznacza”.
Wyniki badań na gryzoniach
Aby ocenić trwałość mikro- i nanocząsteczek plastiku w tkance noworodka po narażeniu matki, Stapleton i wsp. wystawili sześć szczurów na działanie proszku z tworzywa sztucznego w aerozolu dopuszczonego do kontaktu z żywnością przez 10 dni w czasie ciąży.
Gryzonie są dobrymi obiektami do tego typu badań, stwierdził Stapleton, ponieważ zarówno ludzie, jak i gryzonie posiadają łożysko hemochorialne, co oznacza, że krew matki i płodu nie styka się bezpośrednio podczas krążenia.
Dwa tygodnie po urodzeniu dwa nowonarodzone szczury – samiec i samica – zbadano pod kątem narażenia na mikro- i nanoplastiki. W obu przypadkach w płucach, wątrobie, nerkach, sercu i tkance mózgowej potomstwa znaleziono ten sam rodzaj plastiku, który wdychały matki w czasie ciąży. W grupie kontrolnej nie stwierdzono obecności tworzyw sztucznych.
Stapleton stwierdził, że odkrycia stanowią kolejny dowód ilustrujący potencjalne zagrożenia, jakie stwarzają mikro- i nanoplastiki w środowisku.
„Wyniki te budzą obawy co do skutków toksykologicznych związanych z narażeniem na MNP, zdrowie matki i płodu oraz ogólnoustrojowe osadzanie się cząstek MNP” – napisali naukowcy.
Mikro- i nanoplastiki są wszechobecną substancją zanieczyszczającą, którą wykryto w żywności, polach uprawnych, wodzie morskiej i śniegu. Plastiki znaleziono nawet na świecie najgłębsze oceany I najwyższe góry.
Te niewidoczne zanieczyszczenia są potencjalnie niebezpieczne dla zdrowia ludzkiego. Coraz więcej dowodów sugeruje, że a silna korelacja pomiędzy mikro- i nanocząsteczkami plastiku a rakiem, zapaleniem, upośledzeniem funkcji odpornościowych, zwyrodnieniem tkanek i problemy sercowo-naczyniowe.
Wezwanie do dalszych badań i działań politycznych
Stapleton wyraziła nadzieję, że jej odkrycia wzbudzą wśród decydentów poczucie pilności udostępnienia większych środków na badania.
„Bez odpowiedzi nie możemy dokonać zmiany polityki” – stwierdziła.
Ostatecznie trwałość tych materiałów w tkance ludzkiej może doprowadzić do większej regulacji, powiedział Stapleton. Chociaż tworzywa sztuczne niewątpliwie poprawiły jakość produktów konsumenckich, zbyt mało wiadomo na temat ich długoterminowego wpływu na zdrowie. W miarę jak badacze będą uzupełniać luki w wiedzy, organy regulacyjne będą lepiej przygotowane do ochrony zdrowia publicznego – dodała.
„Nie sądzę, abyśmy kiedykolwiek całkowicie pozbyli się tworzyw sztucznych” – stwierdziła. „Są zbyt ważne dla współczesnego życia. Myślę jednak, że możemy dojść do punktu, w którym będziemy mieli pewne zasady wskazujące, które z nich są mniej toksyczne niż inne.
Odniesienie: „Identyfikacja cząstek mikro- i nanoplastików u potomstwa szczurów sprague-dawley po urodzeniu po narażeniu matki na wdychanie przez cały okres ciąży”: Gina M. Moreno, Tanisha Brunson-Malone, Samantha Adams, Calla Nguyen, Talia N. Seymore, Chelsea M. Cary , Marianne Polunas, Michael J. Goedken i Phoebe A. Stapleton, 6 sierpnia 2024 r., Nauka o środowisku całkowitym.
DOI: 10.1016/j.scitotenv.2024.175350
Badania zostały częściowo sfinansowane z grantu Fundacji Herberta W. Hoovera.
