Podczas mistrzostw świata pełnych niespodzianek, w tym braku wyjścia Anglii i Indii z fazy grupowej oraz porażki Australii w półfinale, miejsce Nowej Zelandii w finale jest prawdopodobnie największym szokiem ze wszystkich.
Zostali umieszczeni w grupie uważanej za trudniejszą z Indiami i Australią i stracili 10 poprzednich T20 w okresie przygotowań do turnieju.
Wydaje się jednak, że ośmiu spośród zawodników występujących przeciwko Anglii i obrońcy tytułu Australii zadziałało na ich korzyść, ponieważ zostali poddani dużej presji i poddani istotnemu testowi. Oznacza to, że poradzą sobie z krytycznymi momentami, kiedy nadejdą.
Ogólne wrażenie było takie, że 128-9 było poniżej normy w meczu z Indiami Zachodnimi, a ich pałkarze próbowali przyspieszyć, ale zarówno boisko, jak i celne rzucanie kręglami nie pozwalały na swobodny styl gry.
Korzystając z wiedzy o stanie nawierzchni podczas obrony, ich spinnery bezlitośnie kręciły się w kierunku przeciwnym, a Kerr kontynuowała swój imponujący turniej, zdobywając 12 punktów i wspinając się na pierwsze miejsca w dotychczasowej tabeli zdobytych bramek.
Carson zapewnił im doskonały start, rzucając jednowymiarowego Josepha, który przesunął się przez linię, a następnie Shemaine Campbell dośrodkowała do Batesa z krycia przez trzy sekundy, po czym Taylor, zmagający się z bólem kolana, nie trafił w podcięcie.
Kiedy Matthews przegrał z Leą Tahuhu w 11. rundzie i opuścił Indie Zachodnie 51-4, ich nadzieje spoczywały wyłącznie na barkach Dottin, a ona wydawała się w pełni przygotowana na przyjęcie odpowiedzialności, trafiając 23 uderzeniami Tahuhu w 16. rundzie.
Jednak Kerr i Bates, którzy tak często niosą ze sobą Nową Zelandię u boku Devine’a, poradzili sobie fachowo z presją, aby zamknąć zwycięstwo, mimo że pierwsza piłka w finale została pięknie wbita dla czterech przez Zaidę James, co wywołało kilka fal uderzeniowych w obozie White Ferns .
Wielu zawodników nie mogło powstrzymać łez radości po finałowym balu, gdyż wbrew wszystkiemu przybliżyli się do historii.
