Naukowcy odkryli cząsteczki mikroplastiku w oddechu dzikich delfinów butlonosych, co wskazuje, że wdychanie może być dla tych zwierząt znaczącą drogą narażenia, obok spożycia.
Odkrycie to, dokonane poprzez pobranie wydychanego powietrza od delfinów na Florydzie i Luizjanie, ujawnia obecność różnych rodzajów polimerów plastikowych. Chociaż odkrycia te podkreślają potencjalne ryzyko dla zdrowia, potrzebne są dalsze badania, aby w pełni zrozumieć implikacje.
Odkrycie mikroplastików w oddechu delfinów
Naukowcy ze Stanów Zjednoczonych odkryli cząsteczki mikroplastiku w oddechu dzikich delfinów butlonosych, co wskazuje, że zwierzęta te mogą wdychać zanieczyszczenia tworzywami sztucznymi, co może być szkodliwe. Odkrycie to zgłosiła Miranda Dziobak i jej zespół z College of Charleston w Południowej Karolinie i opublikowane dzisiaj (16 października 2024 r.) w ogólnodostępnym czasopiśmie PLOS JEDEN.
Mikroplastik, czyli maleńkie cząstki plastiku, to globalny problem środowiskowy wpływający zarówno na ludzi, jak i dziką przyrodę. Cząsteczki te mogą powodować problemy zdrowotne, takie jak stres oksydacyjny i stany zapalne, po połknięciu lub wdychaniu. Chociaż spożycie przez skażoną żywność jest dobrze znaną drogą narażenia zarówno ludzi, jak i zwierząt, wdychanie mikrodrobin plastiku jest również uważane za szkodliwe i stanowi nowy obszar obaw o zdrowie ludzkie.
Metodologia badań i wyniki
Jednak w niewielu badaniach oceniano wdychanie jako potencjalną drogę narażenia dzikich zwierząt na mikroplastiki. Teraz ten zespół badawczy zebrał próbki wydychanego powietrza od pięciu delfinów butlonose w Sarasota Bay na Florydzie i sześciu delfinów butlonose w Barataria Bay w Luizjanie podczas badań oceniających stan zdrowia typu „złów i wypuść”. Aby uchwycić powietrze, trzymali powierzchnię zbiorczą nad otworem wentylacyjnym każdego delfina lub tuż nad nim podczas jego wydechu.
Analiza zebranego powietrza wykazała, że u wszystkich 11 delfinów w oddechu znajdowała się co najmniej jedna cząsteczka podejrzanego o mikroplastik. Dalsza analiza wydychanych cząstek mikroplastiku wykazała, że zawierały one zarówno włókna, jak i fragmenty oraz kilka rodzajów polimerów tworzyw sztucznych, w tym politereftalan etylenu (PET), poliester, poliamid, politereftalan butylenu i poli(metakrylan metylu), znany również jako PMMA.
Implikacje i obawy
Dla porównania zespół badawczy pobrał także próbki powietrza otaczającego delfiny, co pozwoliło im potwierdzić, że wykryte mikrodrobiny plastiku nie tylko unosiły się w powietrzu w pobliżu otworów wentylacyjnych, ale faktycznie zostały wydychane.
Wyniki te potwierdzają tezę, że wdychanie może być kolejną, obok spożycia, kluczową drogą narażenia delfinów na mikroplastiki. Autorzy zauważają jednak, że ich ustalenia mają charakter wstępny i że potrzebne będą dalsze badania, aby lepiej określić ilościowo stopień narażenia delfinów butlonosej na różne rodzaje mikrodrobin plastiku przez drogi oddechowe, a także określić potencjalny wpływ na zdrowie delfinów, taki jak możliwość uszkodzenia płuc.
Autorzy dodają: „Wiemy, że mikroplastik unosi się w powietrzu, więc podejrzewaliśmy, że znajdziemy go w próbkach wydychanego powietrza. Jesteśmy zaniepokojeni tym, co widzimy, ponieważ delfiny mają dużą pojemność płuc i oddychają naprawdę głęboko, dlatego martwimy się, co te tworzywa sztuczne mogą zrobić z ich płucami”.
Odniesienie: „Pierwszy dowód wdychania mikroplastików wśród wolno żyjących małych waleni” autorstwa Dziobak MK, Fahlman A, Wells RS, Takeshita R, Smith C, Gray A i in., 16 października 2024 r., PLOS JEDEN.
DOI: 10.1371/journal.pone.0309377
Finansowanie: Badania opisane w tej publikacji były wspierane przez Narodowy Instytut Nauk o Zdrowiu Środowiskowym im Narodowe Instytuty Zdrowia pod numerem nagrody R15ES034169 [LH]. Za treść odpowiadają wyłącznie autorzy i niekoniecznie odzwierciedlają oficjalne poglądy Narodowych Instytutów Zdrowia. Badania stanu zdrowia w Sarasota Bay były finansowane głównie przez Dolphin Quest, Inc. AF był finansowany przez Fundacion Oceanografic i Global Diving Research SL. Oceny stanu zdrowia w Zatoce Barataria zostały sfinansowane głównie z dotacji w ramach strategicznego programu badań i rozwoju środowiska (nr RC20-1097), przy wsparciu Inicjatywy Badawczej Zatoki Meksykańskiej i Narodowej Fundacji Ssaków Morskich [CRS, RT].
