Analiza genetyczna osobnika z okresu Yayoi ujawnia wzorce imigracji z Półwyspu Koreańskiego.
Naukowcy z Uniwersytetu Tokijskiego wykazali, że główny napływ imigrantów na Archipelag Japoński w okresach Yayoi i Kofun pochodził głównie z Półwyspu Koreańskiego. To odkrycie, oparte na analizie genomu starożytnych osobników, podważa wcześniejsze modele domieszek i udoskonala naszą wiedzę na temat japońskiego pochodzenia.
Starożytne początki: odsłanianie podróży genetycznej do archipelagu japońskiego
Zespół badawczy kierowany przez Jonghyuna Kima i Juna Ohashiego z Uniwersytetu Tokijskiego odkrył, że w okresach Yayoi i Kofun (3000 p.n.e. do 538 n.e.) większość imigrantów przybywających na Archipelag Japoński pochodziła z Półwyspu Koreańskiego.
W ich badaniu przeanalizowano pełny genom osobnika „Yayoi” i stwierdzono, że wśród populacji innych niż japońskie wyniki wykazały, że skład genetyczny najbardziej przypomina populacje koreańskie.
Chociaż powszechnie przyjmuje się, że współczesne populacje Japonii mają podwójne pochodzenie, odkrycie zapewnia wgląd w szczegóły wzorców imigracji do archipelagu, które wcześniej intrygowały badaczy. Wyniki opublikowano dzisiaj (14 października) w czasopiśmie „ Journal of Human Genetics.
Izolacja i imigracja: od okresu Jomon do okresu Yayoi
Dziś Japonia jest międzynarodowym centrum zarówno biznesowym, jak i rekreacyjnym. Jednak nie zawsze tak było. Archipelag Japoński był stosunkowo odizolowany w okresie Jomon aż do około 3000 roku p.n.e. Następnie, w okresach Yayoi i Kofun, rozpoczęła się imigracja na wyspy z Azji kontynentalnej.
„Przodkowie spokrewnieni z Azją Wschodnią i Północno-Wschodnią stanowią ponad 80% genomów jądrowych współczesnej populacji Japonii” – wyjaśnia Ohashi, główny badacz badania. „Jednakże, w jaki sposób ludność japońska nabyła tych genetycznych przodków – czyli początków imigracji – nie jest w pełni poznana”.
Genetyczne teorie japońskiego pochodzenia
Zaproponowano różne teorie wyjaśniające różnorodność genetyczną współczesnej populacji. Obecnie dwoma konkurentami są modele z domieszkami dwukierunkowymi i trójkierunkowymi. Według modelu dwukierunkowego główne źródło imigracji było takie samo w okresach Yayoi i Kofun, natomiast model trójstronny zakłada dwa różne źródła. Aby sprawdzić, który model jest lepiej dopasowany, naukowcy przeanalizowali pełny genom jądrowy osobnika ze stanowiska archeologicznego w Doigahama na cmentarzu z epoki Yayoi w prefekturze Yamaguchi w Japonii.
Naukowcy porównali genom tego osobnika z okresu Yayoi z genomem starożytnych i współczesnych populacji Azji Wschodniej i Północno-Wschodniej. Porównanie wykazało bliskie podobieństwo do osobników z okresu Kofun z odrębnymi przodkami spokrewnionymi z Jomonem, Azją Wschodnią i Azją Północno-Wschodnią. Jednak porównanie ze współczesnymi genomami ujawniło również, że osobnik Yayoi, z wyjątkiem współczesnych populacji Japonii, był najbliższy współczesnym populacjom koreańskim, które również mają przodków związanych zarówno z Azją Wschodnią, jak i Północno-Wschodnią.
Półwysep Koreański jako główne źródło imigracji
„Nasze wyniki sugerują, że między okresami Yayoi i Kofun większość imigrantów na Archipelag Japoński pochodziła głównie z Półwyspu Koreańskiego” – mówi Ohashi. „Wyniki oznaczają również, że trójczynnikowy model domieszki, który zakłada, że grupa z Azji Północno-Wschodniej wyemigrowała na Archipelag Japoński w okresie Yayoi, a grupa z Azji Wschodniej w okresie Kofun, jest błędny”.
Przyszłe badania nad genetyką populacji japońskiej
Pomimo znaczenia tych ustaleń Ohashi już patrzy w przyszłość.
„Ponieważ w naszym badaniu zidentyfikowano pierwotne pochodzenie imigrantów, naszym następnym celem jest zbadanie genomów większej liczby osobników Yayoi, aby wyjaśnić, dlaczego ponad 80% składników genomu współczesnej populacji Japonii pochodzi z imigracji i w jaki sposób domieszka między Kontynentalna ludność Azji i rdzenni mieszkańcy Jomon rozwinęli się na Archipelagu Japońskim”.
Odniesienie: „Analiza genetyczna osobnika Yayoi ze stanowiska doigahama zapewnia wgląd w pochodzenie imigrantów na archipelag japoński” 14 października 2024 r., Journal of Human Genetics.
DOI: 10.1038/s10038-024-01295-w
