W obronie Szkocji brakowało bramkarza pierwszego wyboru i prawdopodobnie czterech zawodników, którzy mogliby zacząć mecz, ale byli zdecydowani. Istnieje pewna nadzieja, że po powrocie kawalerii będzie można rozpocząć nowy etap.
Dodajmy do tego Aarona Hickeya i Kierana Tierneya, Scotta McKennę i Jacka Hendry’ego, Nathana Pattersona i Johna McGinna, Lewisa Fergusona i wybrane dzieciaki – Lennona Millera, Davida Watsona, Maxa Johnstona i innych – a obraz się zmienia.
Jednak dla niektórych do zobaczenia tej przyszłości może być wymagana wizja bioniczna. Kiedy wygrasz jeden mecz – paskudną rzecz z Gibraltarem – w ciągu roku, może być trudno patrzeć poza teraźniejszość. Clarke przez grę traci zwolenników. Taka jest rzeczywistość. Honorowe porażki tego nie zmienią.
Przejdźmy zatem do wtorkowego Hampdena i Ronaldo, którego nozdrza rozszerzyły się na myśl o dotarciu do obrony, która jak dotąd w trzech meczach w tej grupie straciła siedem bramek. Jeden z nich, oczywiście, dla niego.
Przechodzimy do kolejnego patchworkowego zespołu, który robi wszystko, co w jego mocy, aby przeciwstawić się przeciwnościom losu. Porażki, które widzieliśmy w Lidze Narodów, miały zupełnie inny ton niż te z Węgrami latem, co było po prostu obrzydliwością.
W sobotę Szkocja po raz kolejny starała się zagrać tak ambitnie, jak tylko mogła, ale nie przyniosło to nagrody, o której desperacko marzy ich menadżer.
Clarke będzie teraz próbował zdobyć przewagę przeciwko chłopakom Ronaldo. Zlituje się, prawda?
