1 października 2024 r. zostanie udostępniona potężna wersja X7.1 rozbłysk słoneczny został schwytany przez NASA’S Obserwatorium Dynamiki Słońcaosiągając szczyt o 18:20 czasu wschodniego. To znaczące wydarzenie słoneczne jest drugim najpotężniejszym rozbłyskiem obecnego 25. cyklu słonecznego, który rozpoczął się w grudniu 2019 r., a wcześniej został zwieńczony jedynie rozbłyskiem X8.7 w maju 2024 r.
Rozbłyski słoneczne to intensywne rozbłyski promieniowania powstające w wyniku uwolnienia energii magnetycznej związanej z plamami słonecznymi. Klasyfikuje się je na podstawie ich jasności w zakresie długości fali promieniowania rentgenowskiego obserwowanego przez satelity, przy czym klasy wahają się od A, B, C, M do X, przy czym każda klasa reprezentuje dziesięciokrotny wzrost wytwarzanej energii. Rozbłyski klasy A są najmniejsze i mają niewielki wpływ na Ziemię, podczas gdy rozbłyski klasy X są największe i mogą powodować przerwy w odbiorze sygnału radiowego na całej planecie oraz długotrwałe burze radiacyjne.
System klasyfikacji nie tylko oznacza rozbłyski na podstawie ich jasności rentgenowskiej, ale zawiera także przyrostek numeryczny, który dostarcza więcej informacji o ich sile. Na przykład rozbłysk X2 jest dwa razy intensywniejszy niż rozbłysk X1, a rozbłysk X3 jest trzy razy intensywniejszy. Ta szczegółowa klasyfikacja pomaga badaczom i prognostom pogody kosmicznej ocenić potencjalny wpływ na Ziemię i systemy technologiczne. W okresach wzmożonej aktywności słonecznej, zazwyczaj w szczycie 11-letniego cyklu słonecznego Słońca, częstotliwość i intensywność rozbłysków wzrasta, przez co monitorowanie i klasyfikacja stają się jeszcze ważniejsze.
Agencje takie jak NASA i NIEAA stale obserwuj aktywność Słońca za pośrednictwem różnych obserwatoriów kosmicznych. To czujne monitorowanie ma kluczowe znaczenie dla prognozowania i łagodzenia skutków rozbłysków słonecznych na kosmiczne i naziemne systemy technologiczne, zapewniając bezpieczeństwo i ciągłość w naszym coraz bardziej zależnym od technologii świecie.
Obserwatorium Solar Dynamics Observatory (SDO) to misja poświęcona ciągłej obserwacji Słońca i jego zachowania. Rozpoczęty 11 lutego 2010 r. w ramach programu Living With a Star (LWS) cel SDO ma na celu zapewnienie głębszego zrozumienia wpływu Słońca na Ziemię i przestrzeń bliską Ziemi poprzez badanie atmosfery słonecznej na różnych długościach fal. Głównym celem jest poznanie pola magnetycznego Słońca oraz sposobu, w jaki generuje ono wiatr słoneczny, rozbłyski słoneczne i inne zjawiska pogody kosmicznej, które mogą mieć wpływ na życie i technologię na Ziemi.
Sonda kosmiczna SDO jest wyposażona w zestaw instrumentów, które co 12 sekund rejestrują obrazy Słońca w wysokiej rozdzielczości w 13 różnych długościach fal, oferując niespotykany dotąd wgląd w aktywność Słońca. Kluczowe instrumenty obejmują obraz heliosejsmiczny i magnetyczny (HMI), który mapuje słoneczne pole magnetyczne i bada siły fotoniczne działające we wnętrzu Słońca; Atmospheric Imaging Assembly (AIA), które fotografuje atmosferę słoneczną w różnych długościach fal, aby lepiej zrozumieć powiązania między powierzchnią Słońca a atmosferą; oraz eksperyment ekstremalnej zmienności ultrafioletu (EVE), który mierzy moc promieniowania ultrafioletowego Słońca i dostarcza kluczowych danych na temat jego wpływu na ziemską atmosferę. Dzięki tym zaawansowanym narzędziom SDO odgrywa kluczową rolę w zrozumieniu złożonego układu Słońca i pomaga ulepszyć naszą zdolność do prognozowania zdarzeń związanych z pogodą kosmiczną.
