Lekarze myśleli, że mój „dziecięcy” mąż miał depresję… w wieku 38 lat była to w rzeczywistości demencja

Kiedy jesienią 2022 roku 38-letni Stefan Tankow zaczął się dziwnie zachowywać, lekarze przypuszczali, że jest to spowodowane depresją i cukrzycą typu 2.

Jego żona, Sile (obecnie 42 lata), zaczęła zauważać zmiany w jego osobowości — stał się wycofany emocjonalnie i zachowywał się „jak dziecko”, wymagając jej pomocy przy prostych czynnościach, takich jak wsiadanie do autobusu.

W ciągu sześciu miesięcy zaczął robić rzeczy całkowicie nie na miejscu, na przykład kraść butelki wina z lokalnych sklepów.

Dopiero wtedy skierowano go do specjalisty, który wykonał badania neurologiczne i postawił druzgocącą diagnozę: wczesną demencję.

Sile, nauczycielka w szkole średniej, po raz pierwszy zauważyła zmianę osobowości Stefana, kiedy przestał pytać ją, jak minął jej dzień, a zamiast tego zapytał, co było na obiad.

Kiedy jadł wieczorny posiłek, po którym szedł prosto do łóżka, był niezwykle sztywny.

Pamięta jego zmieszanie, kiedy poprosiła go, żeby pojechał autobusem, żeby odwiedzić ją w szpitalu.

Walczył o utrzymanie pracy, ale był niezwykle wycofany, wielokrotnie zapominając o prostych zadaniach, o wykonanie których prosiła go żona.

Zakładała, że ​​jej mąż ma depresję i zarezerwowała wizytę u lekarza rodzinnego w celu kontroli.

Lekarz przeprowadził badania, które wykazały, że cierpi na cukrzycę typu 2 i stwierdził, że objawy są połączeniem choroby i problemów psychicznych.

„Myśleliśmy, że to mogło powodować zamieszanie, ale stan jego zdrowia się nie poprawił” – powiedział Sile.

„W połowie jednej z wizyt u lekarza wstał i wyszedł. Musiałem go przekupić McDonaldem, żeby wrócił. To było jak kontakt z dzieckiem.

Sześć miesięcy później, w kwietniu 2023 r., Sile zauważył, że personel lokalnego sklepu „wpadł w niezłe zamieszanie”. Jej mąż podszedł do niej i poinformował ją, że wyrzucono go z biznesu.

Właściciel sklepu przyłapał Stefana na wielokrotnych próbach kradzieży butelek wina.

Rodzina zdecydowała się zabrać Stefana do szpitala, gdzie badania wykazały, że jego funkcje poznawcze są „bardzo słabe”. Lekarze zlecili wykonanie rezonansu magnetycznego i tomografii komputerowej wraz z pełnym raportem psychologicznym.

Po wizycie w szpitalu Sile opiekował się nim w domu przez następne cztery tygodnie.

Powiedziała: „Pewnego ranka zastałam go, jak miał położyć ręce na płycie kuchennej, która była jaskrawoczerwona, żeby sprawdzić, czy jest ciepła. Błąkał się, przechodził przed samochodami i gapił się na ludzi. Przestaliśmy wychodzić. Zaczął wapować i cierpiał na inkontynencję.

Nie wiem, jak sobie poradziłem. Miałam szczęście, że mogłam wziąć wolne w pracy, ale musiałam wrócić, bo inaczej nie mielibyśmy pieniędzy” – dodała.

Sile zabrała męża z powrotem do szpitala, gdzie przeszedł tomografię komputerową i rezonans magnetyczny oraz nakłucie lędźwiowe, po czym postawiono mu druzgocącą diagnozę otępienia czołowo-skroniowego – rzadkiego rodzaju choroby, która powoduje problemy z zachowaniem i językiem.

„Byłam w całkowitym szoku. Mieliśmy nadzieję, że założymy rodzinę” – powiedziała Sile.

Demencja jest największym zabójcą w Wielkiej Brytanii i dotyka około miliona osób w tym kraju.

Szacuje się, że ponad 70 000 osób cierpi na demencję o młodym początku, której objawy pojawiają się przed 65. rokiem życia.

Może powodować szeroką gamę objawów, szczególnie we wczesnych stadiach.

Demencja występująca w młodym wieku ma także raczej podłoże genetyczne i w większości przypadków młodsze osoby cierpiące na demencję nie cierpią na żadne poważne ani długotrwałe schorzenia.

Nie mogąc wrócić do domu, Stefan pozostał w domu opieki, po czym został przeniesiony z powrotem do szpitala, gdzie przebywał przez 11 miesięcy, a Sile mógł rezerwować jedynie godziny wizyt.

Dla Sile „trudne” było to, że nigdy nie widziała jego pokoju i musiała radzić sobie z ciągłymi telefonami od pracowników socjalnych, konsultantów, psychologów i pielęgniarek.

W lipcu Stefan wreszcie przeprowadził się do „wspaniałego” nowego domu opieki, ale Sile nadal nie czuje się dobrze.

„Nie spodziewaj się, że będziesz kupować miękkie zabawki dla noworodków, ponieważ twój 40-letni mąż zaczął żuć pluszowe misie, których potrzebuje do snu, a ty boisz się, że może się udławić” – powiedziała.

Twierdzi, że lekarze powiedzieli jej w maju, że jeśli za sześć miesięcy do roku nadal będzie tu przebywał, będzie miał się dobrze.

Sile przyznaje, że to doświadczenie spowodowało izolację, podczas gdy inne osoby odwiedzają rodziców i dziadków w domu opieki, ona odwiedza męża.

Otrzymała jednak wsparcie ze strony rodziny, przyjaciół, kolegów i sąsiadów, a także Towarzystwa Alzheimerowskiego, pielęgniarek Admiral Nurses i ośmiotygodniowe poradnictwo w ramach Rare Dementia Support.

Jest szczęśliwy w domu i uwielbiam tam z nim przebywać, nawet jeśli ma to na celu tylko położenie się obok niego do łóżka i przytulenie go. Istnieją małe oznaki, które sprawiają, że było warto, na przykład gdy śpiewa do piosenki, którą napisał mój brat, lub gdy ściska moją rękę. Jeśli powiem, że cię kocham, on powie: „Tak bardzo cię kocham” – powiedziała.

„Kiedy patrzę wstecz, te szczęśliwe chwile są wspomnieniami, które chcę mieć”.

Towarzystwo Alzheimera prosi ludzi o podzielenie się historiami na stronie: alzheimers.org.uk/stories