Po przegrywaniu 1:0 United tracili piłkę, przegrywali wyzwania, przegrywali w pojedynkach i ciężko było im grać. Nie śledzili biegaczy i nie wiedzieli, kogo oznaczyć.
Krótko mówiąc, był w nich totalny bałagan.
Tottenham mógł prowadzić 3:0, zanim Bruno Fernandes został wyrzucony z boiska przed przerwą – co, swoją drogą, była surową decyzją – i mecz powinien zostać dokończony.
Menedżer Spurs Ange Postecoglou był krytykowany za zbyt odważną postawę w niektórych meczach, ale jego zespół stara się wygrywać mecze, grając pełną przygód piłkę na wysokich pozycjach, a w meczu przeciwko United zostali nagrodzeni za odwagę.
Zaczęło się od progresywnych podań, które widzieliśmy z ich środkowych obrońców, a jednym z powodów, dla których Spurs dominowali w pierwszej połowie, była fakt, że byli naprawdę pewni tego, co próbowali zrobić.
Manchester United również miał plan, ale musiał się dostosować bez kontuzjowanego Rasmusa Hojlunda, który jest jedynym napastnikiem, jakiego mają. Wszedł na boisko pod koniec meczu przeciwko Spurs, ale nie jest w pełni sprawny po kontuzji ścięgna podkolanowego.
Tak jak w niedzielę wcześniej, wykorzystali dwie dziesiątki z numerem 10 i poradzili sobie nieźle, grając w kontrataku i korzystając z szybkich skrzydłowych.
Dało im to także kilka szans w meczu przeciwko Spurs, mimo że nie grali dobrze, więc trudno byłoby powiedzieć, że nie mają pomysłów lub wyglądają, jakby nad czymkolwiek pracowali, gdy mają piłkę.
Zamiast tego, w przeciwieństwie do Spurs, uważam, że ich głównym problemem, gdy grają od tyłu, jest brak pewności co do sposobu gry.
Częściowo wynika to z faktu, że Manchester United nieustannie zmienia skład – na przykład ich środkowe obrońcy Matthijs de Ligt i Lisandro Martinez przed niedzielą grali ze sobą tylko trzy razy.
Myślę, że ta sytuacja ulegnie poprawie, gdy gracze przyzwyczają się do siebie nawzajem, ponieważ wiemy, że są wystarczająco dobrzy.
