Inhibitory SGLT2, klasa leków przeciwcukrzycowych, mogą zmniejszać ryzyko AlzheimeraJak wynika z dużego badania, otępienie naczyniowe i choroba Parkinsona. Wyniki wykazały od 20% do 30% niższe ryzyko wystąpienia tych schorzeń, chociaż potrzebne są dalsze badania w celu długoterminowej walidacji.
Według badania opublikowanego niedawno w Neurologiaczasopismo medyczne Amerykańskiej Akademii Neurologii, można powiązać pewną klasę leków przeciwcukrzycowych ze zmniejszonym ryzykiem rozwoju demencji i choroby Parkinsona.
W badaniu oceniano inhibitory kotransportera sodowo-glukozowego-2 (SGLT2), znane również jako gliflozyny. Obniżają poziom cukru we krwi, powodując, że nerki usuwają cukier z organizmu wraz z moczem.
„Wiemy, że choroby neurodegeneracyjne, takie jak demencja i choroba Parkinsona, są powszechne, a liczba ich przypadków rośnie wraz ze starzeniem się społeczeństwa, a u osób chorych na cukrzycę występuje zwiększone ryzyko zaburzeń poznawczych, dlatego zachęcające jest to, że ta klasa leków może zapewnić pewną ochronę przed demencją i chorobą Parkinsona” – stwierdziła autorka badania Minyoung Lee, doktor medycyny Uniwersytet Yonsei College of Medicine w Seulu, Korea Południowa.
W badaniu retrospektywnym przyjrzano się osobom chorym na cukrzycę typu 2, które rozpoczęły leczenie przeciwcukrzycowe w latach 2014–2019 w Korei Południowej. Osoby przyjmujące inhibitory SGLT2 zostały dopasowane do osób przyjmujących inne doustne leki przeciwcukrzycowe, zatem w obu grupach znajdowały się osoby w podobnym wieku, z innymi schorzeniami i powikłaniami cukrzycy. Następnie badacze obserwowali uczestników, aby sprawdzić, czy rozwinęła się u nich demencja lub choroba Parkinsona. Osoby przyjmujące inhibitory SGLT2 obserwowano średnio przez dwa lata, a osoby przyjmujące inne leki średnio przez cztery lata.
Wyniki badania i redukcja ryzyka
Spośród 358 862 uczestników, których średni wiek wynosił 58 lat, w trakcie badania u 6837 osób rozwinęła się demencja lub choroba Parkinsona.
W przypadku choroby Alzheimera wskaźnik zapadalności u osób przyjmujących inhibitory SGLT2 wyniósł 39,7 przypadków na 10 000 osobolat w porównaniu z 63,7 przypadkami w przypadku osób przyjmujących inne leki przeciwcukrzycowe. Osobo-lata oznaczają zarówno liczbę osób biorących udział w badaniu, jak i ilość czasu, jaki każda osoba spędza w badaniu.
W przypadku otępienia naczyniowego, czyli otępienia spowodowanego chorobą naczyniową, częstość występowania u osób przyjmujących leki SGLT2 wyniosła 10,6 przypadków na 10 000 w porównaniu z 18,7 w przypadku osób przyjmujących inne leki.
W przypadku choroby Parkinsona częstość występowania wśród osób przyjmujących leki SGLT2 wyniosła 9,3 przypadków na 10 000 w porównaniu z 13,7 w przypadku osób przyjmujących inne leki.
Korekty statystyczne i dalsze badania
Po uwzględnieniu przez badaczy innych czynników, które mogą mieć wpływ na ryzyko demencji lub choroby Parkinsona, takich jak powikłania związane z cukrzycą i przyjmowaniem leków, badacze odkryli, że stosowanie inhibitora SGLT2 wiązało się z 20% zmniejszeniem ryzyka choroby Alzheimera i 20% zmniejszeniem ryzyka choroby Parkinsona. choroba. U osób przyjmujących leki ryzyko wystąpienia otępienia naczyniowego było o 30% zmniejszone.
„Wyniki są zasadniczo spójne nawet po uwzględnieniu czynników takich jak ciśnienie krwi, glukoza, cholesterol i czynność nerek” – powiedział Lee. „Potrzebne są dalsze badania, aby potwierdzić długoterminową ważność tych odkryć”.
Lee powiedział, że skoro uczestników obserwowano maksymalnie przez okres krótszy niż pięć lat, możliwe jest, że u niektórych z nich rozwinie się później demencja lub choroba Parkinsona.
Odniesienie: „Zastosowanie inhibitora SGLT2 a ryzyko demencji i choroby Parkinsona wśród pacjentów z cukrzycą typu 2” autorstwa Hae Kyung Kim, Geert Jan Biessels, Min Heui Yu, Namki Hong, Yong-ho Lee, Byung-Wan Lee, Eun Seok Kang, Bong-Soo Cha, Eun Jig Lee i Minyoung Lee, 18 września 2024 r., Neurologia.
DOI: 10.1212/WNL.0000000000209805
Badanie zostało wsparte przez Koreański Projekt Badawczo-Rozwojowy w zakresie Technologii Medycznych za pośrednictwem Koreańskiego Instytutu Rozwoju Przemysłu Zdrowotnego, finansowany przez Ministerstwo Zdrowia i Opieki Społecznej Korei; Szpital Oddzielny; oraz Wyższa Szkoła Medyczna Uniwersytetu Yonsei.
