Strona główna nauka/tech Przełom w terapii genowej, który przywraca wzrok niewidomym

Przełom w terapii genowej, który przywraca wzrok niewidomym

7
0


Wizja Oko Genetyka Sztuka
Pacjenci urodzeni z pewną ślepotą genetyczną, zwaną wrodzoną ślepotą Lebera typu I (LCA1), doświadczyli świata w zupełnie nowy sposób po jednorazowym leczeniu terapią genową opracowaną na UF. Źródło: SciTechDaily.com

Pacjenci doświadczyli zmieniającej życie poprawy wzroku dzięki nowej terapii genowej opracowanej przez firmę Uniwersytet Florydy naukowcy.

Terapia umożliwiła ludziom po raz pierwszy zobaczenie gwiazd czy płatków śniegu i znacznie lepsze poruszanie się w codziennym życiu. Wyniki trwających badań pokazują, że jest on zarówno bezpieczny, jak i skuteczny, co toruje drogę do szerszego zastosowania po uzyskaniu zgody FDA.

Transformacyjne przywrócenie wzroku

Po zabiegu jedna z pacjentek zobaczyła swoją pierwszą gwiazdkę. Inny po raz pierwszy zobaczył płatki śniegu. Inni pacjenci od niedawna mogli poruszać się poza domem lub czytać etykiety na halloweenowych cukierkach ich dzieci.

Przyczyna tych pozornie cudownych ulepszeń? Terapia genowa opracowana przez naukowców z Uniwersytetu Florydy, która w niewielkim badaniu przywróciła użyteczny wzrok większości pacjentów z rzadką, dziedziczną ślepotą znaną jako wrodzona ślepota Lebera typu I (LCA1).

Przełom w terapii genowej

U osób, które otrzymały najwyższą dawkę terapii genowej, zaobserwowano aż 10 000-krotną poprawę wrażliwości na światło, były w stanie odczytać więcej linii na wykresie oka i poprawiły się umiejętności poruszania się po standardowym labiryncie. Naukowcy twierdzą, że dla wielu pacjentów było to równoznaczne z włączeniem przyćmionego światła po latach prób poruszania się po domach w całkowitej ciemności.

W badaniu zbadano także profil bezpieczeństwa leczenia. Działania niepożądane ograniczały się w dużej mierze do drobnych powikłań chirurgicznych. Sama terapia genowa spowodowała łagodny stan zapalny, który leczono sterydami.

Postęp i perspektywy na przyszłość

„To pierwszy raz, kiedy ktoś z LCA1 był leczony i wykazaliśmy bardzo czysty profil bezpieczeństwa, a także skuteczność. Wyniki te torują drogę do udoskonalenia terapii w badaniu klinicznym III fazy i ostatecznej jej komercjalizacji” – powiedziała dr Shannon Boye, kierownik Oddziału Terapii Komórkowej i Molekularnej na UF, współautorka badania i współautorka -założyciel Atsena Therapeutics, spółki wydzielonej z UF, która opracowała terapię genową i sfinansowała badanie.

„Atsena ma przyjemność kontynuować fundamentalne prace, które Shannon i Sanford Boye przeprowadzili w swoim laboratorium wiele lat temu i jest podekscytowana faktem, że 12-miesięczne dane z naszego trwającego badania klinicznego zostały opublikowane w prestiżowym czasopiśmie medycznym” – powiedział Kenji Fujita, MD, dyrektor medyczny Atsena Therapeutics i współautor badania. „Z niecierpliwością czekamy na udostępnienie dalszych wyników tego programu w miarę kontynuowania prac nad czymś, co może być przełomem w leczeniu ślepoty u dzieci i dorosłych z LCA1”.

Shannon Boye, profesor pediatrii na UF i Sanford Boye, naukowiec zajmujący się pediatrią, oraz ich współpracownicy z Instytutu Uniwersytet Pensylwanii i Oregon Health and Science University opublikowały 5 września w czasopiśmie wyniki badania klinicznego Lancet.

Pionierskie leczenie LCA1

LCA1 jest rzadkie. Tylko około 3000 osób w Europie i USA cierpi na tę chorobę. Jest ona spowodowana posiadaniem dwóch wadliwych kopii genu GUCY2Dktóry jest niezbędny do prawidłowego funkcjonowania wrażliwych na światło komórek oczu. Osoby cierpiące na tę chorobę mają zwykle poważnie upośledzone widzenie, które utrudnia lub uniemożliwia prowadzenie pojazdów, czytanie lub wizualne poruszanie się po świecie.

Shannon Boye opracowuje terapię genową ukierunkowaną na LCA1 od ponad 20 lat, odkąd rozpoczęła studia podyplomowe na UF w 2001 roku. We współpracy z mężem Sanfordem Boye laboratorium Shannon Boye opracowało oparty na wirusach system transportu, który jest niezbędny do dostarczanie działających kopii GUCY2D gen do właściwych komórek w oczach. The Boyes założyli firmę Atsena Therapeutics w 2019 roku, aby wprowadzić na rynek terapię LCA1 i inne terapie genowe.

„Większość firm farmaceutycznych nie jest zainteresowana leczeniem tych rzadkich chorób, ponieważ nie generują one dużych przychodów” – powiedział Sanford Boye. „Uważamy jednak, że ci pacjenci zasługują na uwagę, ponieważ mamy metody leczenia, które działają i zapewniają naprawdę znaczącą poprawę jakości ich życia”.

Do badania włączono 15 osób do leczenia na Uniwersytecie Pensylwanii lub Uniwersytecie Zdrowia i Nauki w Oregonie. Pacjenci otrzymali jedną z trzech różnych dawek terapii, aby określić najbezpieczniejszą i najskuteczniejszą dawkę do przyszłych badań. Wszyscy pacjenci otrzymali leczenie w jednym oku, które polegało na chirurgicznym wstrzyknięciu w siatkówkę.

Naukowcy obserwowali pacjentów przez rok, aby porównać ich wzrok w oku leczonym z okiem nieleczonym. U osób, które otrzymały wyższe dawki, zaobserwowano większą poprawę wzroku.

Naukowcy spodziewają się, że terapia genowa będzie trwać przez czas nieokreślony i będzie wymagać tylko jednego zabiegu na oko. Jak dotąd zaobserwowano, że poprawa wizualna utrzymuje się przez co najmniej pięć lat.

Szeroki dostęp do leczenia będzie wymagał zgody FDA po przeprowadzeniu badania klinicznego III fazy, które testuje terapię na większej populacji pacjentów.

Więcej informacji na temat tego badania można znaleźć w artykule Wizja 10 000 razy lepsza: terapia genowa zapewnia rezultaty zmieniające życie.

Odniesienie: „Bezpieczeństwo i skuteczność ATSN-101 u pacjentów z wrodzoną ślepotą Lebera spowodowaną mutacjami biallelicznymi GUCY2D: wieloośrodkowe, otwarte badanie fazy 1/2 dotyczące jednostronnego zwiększania dawki” autorstwa Paula Yanga, Laury P Pardon, Allena C Ho, Andreasa K Lauera, Dana Yoona, Shannon E Boye, Sanford L Boye, Alejandro J Roman, Vivian Wu, Alexandra V Garafalo, Alexander Sumaroka, Malgorzata Swider, Iryna Viarbitskaya, Tomas S Aleman, Mark E Pennesi, Christine N Kay, Kenji P Fujita i Artur V Cideciyan, 5 września 2024 r., Lancet.
DOI: 10.1016/S0140-6736(24)01447-8



Link źródłowy