Naukowcy twierdzą, że surowy krajobraz Falklandów był kiedyś bujnym lasem deszczowym

Badacz z Uniwersytetu w Southampton (Wielka Brytania) znalazł dowody na to, że bezdrzewny, nierówny, trawiasty krajobraz Falklandów był domem dla bujnego, różnorodnego lasu deszczowego aż do 30 milionów lat temu.

Badanie przeprowadzone przez dr Zoë Thomas, kierującą międzynarodowym zespołem naukowców, pokazuje, że archipelag południowoatlantycki był kiedyś pokryty chłodnymi, wilgotnymi lasami – podobnymi do dzisiejszych lasów deszczowych występujących na Ziemi Ognistej, u krańca Ameryki Południowej.

Szczegółowe wyniki badań są nowością opublikowany w dzienniku Nauka o Antarktyce.

Naukowcy przeprowadzili badania po tym, jak wskazówki dotyczące miejsca pobytu zakopanych pozostałości starożytnego lasu dotarły do ​​nich pocztą pantoflową w zgranej społeczności Port Stanley, stolicy Falklandów. Przypadkowe rozmowy doprowadziły ich do znalezienia na początku 2020 roku na placu budowy doskonale zachowanych szczątków prehistorycznych drzew i pyłków.

„Byliśmy na Falklandach, prowadząc badania w ramach innego projektu, kiedy inny badacz pracujący na wyspie wspomniał, że słyszał od znajomego, że znajomy budowniczy wykopał coś interesującego” – wyjaśnia dr Thomas, ekspert w dziedzinie geografii fizycznej na Uniwersytecie w Southampton.

Kontynuuje: „Koparki na terenie nowego domu opieki w Stanley wcięły głęboką warstwę torfu wypełnioną dużymi pniami i gałęziami drzew. Były one tak dobrze zachowane, że wyglądały, jakby zostały zakopane dzień wcześniej, ale w rzeczywistości były bardzo stare.

„Nasze zainteresowanie natychmiast wzrosło, ponieważ znalezienie tutaj szczątków drzew było zaskakujące. Przez co najmniej tysiące, a prawdopodobnie miliony lat na Falklandach nie były w stanie utrzymać się drzewa. Jest zbyt wietrznie, a gleba zbyt kwaśna. To wzbudziło intrygujące kwestia tego, jak stare było drewno z tego leśnego ściółki.”

Z pomocą członków Instytutu Badań nad Środowiskiem Południowego Atlantyku (SAERI) w Port Stanley pobrano próbki warstw torfu i osadów z terenu Tussac House w pobliżu portu Stanley. Zostały one ostrożnie przetransportowane do Australii w celu przeprowadzenia testów laboratoryjnych na Uniwersytecie Nowej Południowej Walii, gdzie szczegółowo pobrano próbki osadu, a drewno poddano analizie za pomocą specjalistycznych skaningowych mikroskopów elektronowych.

Szczątki drzewa okazały się zbyt stare, aby uzyskać jednoznaczne wyniki datowania radiowęglowego, dlatego zamiast tego wykorzystano zarodniki pyłku. Naukowcy przeanalizowali różne zarodniki zbite i zamknięte w tych samych warstwach torfu, co drewno. Dane dotyczące pyłku doprowadziły do ​​wniosku, że pnie i gałęzie drzew mają od 15 do 30 milionów lat.

Falklandy to terytorium brytyjskie położone 13 000 mil od Wielkiej Brytanii na południowym Atlantyku. Składają się z dwóch głównych wysp i 778 mniejszych, zajmują obszar nieco ponad połowę wielkości Walii i są znane z tego, że są wilgotne, zimne i smagane wiatrem, a warunki pogodowe szybko zmieniają się. Ich krajobraz nie różni się od Dartmoor w Wielkiej Brytanii.

Dziesiątki milionów lat temu klimat na południowym Atlantyku był znacznie cieplejszy i bardziej wilgotny niż obecnie i mógł utrzymywać środowisko lasów deszczowych. Byłoby tam chłodniej niż w tropikalnych lasach deszczowych, o których zwykle myślimy – takich jak las deszczowy Amazonii – ale nadal w stanie utrzymać bogaty, zróżnicowany ekosystem życia roślinnego i zwierzęcego.

Wiele gatunków drzew rosnących na Falklandach w czasach, gdy pobierano próbkę z Tussac House, obecnie wymarło, ale rozsiałyby się na wyspach w wyniku przenoszenia przez dominujące zachodnie wiatry z lasów deszczowych pokrywających większą część półkuli południowej, w tym obszar obecny. kontynentalną Amerykę Południową.

Naukowcy nie są pewni, co doprowadziło do ostatecznego wymarcia lasów deszczowych na wyspach i przekształcenia ich w torfowiska, ale rozsądne jest spekulowanie, że było to spowodowane zmianą klimatu oraz przejściem do chłodniejszych i bardziej suchych warunków.

Dr Thomas komentuje: „To niesamowite, gdy pomyślimy, że gdybyśmy nie mieli okazji porozmawiać i nawiązać kontaktu z ludźmi z tak bliskiej społeczności w tym konkretnym momencie, moglibyśmy nigdy nie odzyskać tych nieskazitelnie zachowanych próbek drzew. Do czasu naszej wizyty i znalezisku pracownika budowlanego, nikt nie miał pojęcia, że ​​sześć metrów pod ich stopami znajdowały się doskonale zachowane relikty starożytnego lasu deszczowego i wykwintne skamieniałe pyłki. Jestem bardzo wdzięczna przyjaznym wyspiarzom, którzy tak gościnnie i otwarci przekazali nam tę wyjątkową okazję do zbadania sprawy.”

Jeśli chodzi o przyszłość, dr Thomas twierdzi, że jest mało prawdopodobne, aby w najbliższym czasie wyspy powróciły do ​​krajobrazu leśnego: „Obecne prognozy sugerują, że region stanie się cieplejszy, ale także bardziej suchy, co prowadzi do obaw o ryzyko erozji torfowisk, które są wrażliwe na zmiany klimatyczne.”