Rzadkie badanie długoterminowej skuteczności leków na otyłość, takich jak Ozempic, sugeruje, że mogą one nie spalać tak dużej ilości tłuszczu, jak twierdzi wokół nich szum.
Eksperci z kliniki w Cleveland sprawdzili dokumentację medyczną 4000 otyłych osób, którym przepisano różne dawki semaglutydu – sprzedawanego pod markami Wegovy i Ozempic – lub liraglutydu, sprzedawanego pod markami Saxenda i Victoza.
Po roku semaglutyd powodował średnio 5,1% utratę masy ciała w porównaniu z 2,2% w przypadku liraglutydu.
Ich odkrycia mogą zadać cios milionom Amerykanów, którzy spodziewali się drastycznej, zmieniającej życie utraty wagi.
Osoby, które przyjmowały semaglutyd, sprzedawany jako Ozempic i Wegovy, traciły na wadze więcej w ciągu co najmniej roku niż pacjenci, którzy przyjmowali starszą wersję, liraglutyd, sprzedawaną jako Saxenda i Victoza
W przypadku osoby przyjmującej lek Ozempic, która zaczyna ważyć 300 funtów i ma zagrażająco wysoki wskaźnik masy ciała, może stracić jedynie 15 funtów, co oznacza, że nadal będzie miała nadwagę 285 funtów.
Naukowcy stwierdzili, że odkrycia dostarczyły rzadkiego wglądu w długoterminową skuteczność leków odchudzających.
Leki te stały się tak popularne w ciągu ostatnich trzech lat, że producenci i apteki z trudem nadążają za ekstremalnym popytem.
Przeanalizowali dokumentację medyczną zarejestrowaną od 1 stycznia 2015 r. do 28 lipca 2023 r. dotyczącą 3389 pacjentów, którym przepisano semaglutyd lub liraglutyd – starszą wersję najpopularniejszego leku Wegovy i Ozempic.
Niektórym pacjentom, których średnia wieku wynosiła 50 lat i średni wskaźnik masy ciała 38,5, przepisano jeden z leków na otyłość, innym zaś lek na cukrzycę typu 2.
W przypadku obu leków pacjenci po roku stracili średnio 3,7% masy ciała.
Osoby przyjmujące semaglutyd straciły 5,1 procent, podczas gdy osoby stosujące liraglutyd straciły 2,2 procent.
Po dalszym podziale na grupy doszli do wniosku, że pacjenci przyjmujący jeden z leków na otyłość stracili na wadze więcej niż ci, którzy przyjmowali go na cukrzycę typu 2.
Osoby przyjmujące leki na otyłość zazwyczaj zaczynają od większych dawek niż osoby leczone na cukrzycę, co mogło prowadzić do zauważalnej różnicy w utracie masy ciała pomiędzy grupą osób otyłych a grupą chorych na cukrzycę typu 2.
Pacjenci przyjmujący leki na otyłość częściej je przyjmowali z jednego z kilku powodów, takich jak kontynuacja ubezpieczenia i chęć stosowania ich przez dłuższy czas.
Pacjenci przyjmujący semaglutyd z powodu otyłości stracili po roku 12,9 procent masy ciała, podczas gdy pacjenci przyjmujący go z powodu cukrzycy stracili 5,9 procent.
Osoby przyjmujące liraglutyd na otyłość straciły 5,6 procent, podczas gdy osoby przyjmujące go na cukrzycę straciły 3,1 procent.
Szacuje się, że 15,5 miliona Amerykanów w pewnym momencie swojego życia przyjęło zastrzyki odchudzające, takie jak Wegovy i Ozempic, z nadzieją utraty nawet 20 procent masy ciała
Doktor Shauna Levy, specjalistka medycyny otyłości i chirurg bariatryczny na Uniwersytecie Tulane, która nie była zaangażowana w badanie, powiedziała wcześniej DailyMail.com: „Leki przeciw otyłości to nie magiczny pocisk… To są leki, wiążą się z ryzykiem niosą ze sobą korzyści, nie jest to rozwiązanie uniwersalne” – stwierdziła.
Powiedziała, że w przypadku osób, które potrzebują poważnej utraty wagi, leki odchudzające mogą pomóc tylko do pewnego momentu.
Badanie miało na celu ustalenie, czy ludzie w prawdziwym świecie mogliby w rozsądny sposób osiągnąć znaczną utratę wagi o 10 procent lub więcej po długotrwałym stosowaniu.
Wybrano ten punkt odniesienia, ponieważ badania wykazały, że utrata 10 procent masy ciała może prowadzić do znacznej poprawy wskaźników zdrowotnych, w tym zmniejszenia ryzyka chorób przewlekłych, takich jak cukrzyca, wysokie ciśnienie krwi i choroby serca.
W badaniach poprzedzających zatwierdzenie leków Wegovy i Ozempic oszacowano, że utrata masy ciała waha się od pięciu do 15 lub 20 procent. W badaniach klinicznych prowadzonych przed zatwierdzeniem obu leków, trwających ponad rok, pacjenci stracili co najmniej pięć procent masy ciała, przy średniej utracie masy ciała wynoszącej od 15 do 20 procent
Najnowsze odkrycia mogą zadać cios nadziejom około 15 milionów Amerykanów, którzy zdecydowali się na przyjmowanie semaglutydu lub liraglutydu, aby schudnąć.
Gwałtowny wzrost popularności semaglutydu od 2021 r. zaowocował tysiącami historii sukcesu pacjentów, którzy od dawna zmagali się z otyłością i związanymi z nią skutkami zdrowotnymi, takimi jak cukrzyca i choroby serca, tracąc 20, 50, a nawet ponad 100 funtów za pomocą leki.
Wykres pokazuje, że ponad jedna trzecia pacjentów przyjmujących semaglutyd z powodu otyłości osiągnęła poziom referencyjny wynoszący 10 procent lub więcej utraty masy ciała w porównaniu z około 17 procentami osób przyjmujących semaglutyd z powodu cukrzycy. Około 14 procent osób przyjmujących liraglutyd z powodu otyłości straciło co najmniej tyle samo, podobnie jak 9 procent osób przyjmujących go z powodu cukrzycy
W tym samym czasie narkotyki zawładnęły Hollywood, a wokół długiej listy celebrytów krążą plotki lub potwierdzenia, że przyjmowały leki odchudzające przed występem na czerwonym dywanie.
Doprowadziło to do tego, że miliony Amerykanów domagały się zdobycia cudownych leków, co doprowadziło do przedłużających się niedoborów, które zmusiły niektórych ludzi do przemierzania setek mil, aby je zdobyć.
Lekarze z Cleveland stwierdzili: „Posiadanie rzeczywistych danych mogłoby pomóc w spełnieniu oczekiwań dotyczących redukcji masy ciała za pomocą leków na RZS GLP-1 i utwierdzić się w przekonaniu, że wytrwałość jest kluczem do osiągnięcia znaczących wyników”.
Ogólnie rzecz biorąc, odnotowali lepsze wyniki u pacjentów przyjmujących semaglutyd niż u pacjentów przyjmujących liraglutyd w sposób ciągły przez co najmniej 90 dni. Osoby zaczynające z wyższym BMI również częściej zaobserwowały większą utratę wagi.
W szczególności 61 procent pacjentów przyjmujących semaglutyd z powodu otyłości, którzy przyjmowali go przez rok, straciło co najmniej 10 procent masy ciała, co jest zbliżone do wyników badań, w których 69 procent straciło co najmniej 10 procent.
Badanie opublikowano w Sieć JAMA otwarta.
Największą zaletą badania była duża i zróżnicowana populacja pacjentów, co pomogło zapewnić, że badane osoby były rzeczywiście reprezentatywne dla szerszej populacji.
Jednocześnie nie mieli dostępu do innych przydatnych informacji na temat pacjentów, w tym na temat ich diety, tego, czy przyjmowali inne leki na cukrzycę, ich genetyki i reakcji organizmu na zmiany poziomu glukozy.
