We wtorek dziewiętnastoletni Ezra Frech zaczął klaskać na całym stadionie podczas swojej najważniejszej imprezy, skoku wzwyż. Jego rekordowy skok na odległość 1,94 m został nagrodzony gromkimi brawami. Ze łzami w oczach nazwał siebie „najszczęśliwszym człowiekiem na świecie”.
Trener Frecha, Roderick Townsend, skoczył na początku tygodnia w innej klasyfikacji opartej na niepełnosprawności. Nick Mayhugh wydawał hałaśliwe „STARTUJMY” za każdym razem, gdy Townsend, jego współlokator z wioski sportowców, wznosił się nad barem. Townsend, który zdobył swój czwarty złoty medal, powiedział, że „energia na stadionie była niezrównana” i nazwał ją „dzień i noc” w porównaniu z atmosferą w Tokio i Rio.
Po ustanowieniu nowego rekordu świata na 100 m Jaydin Blackwell określił otoczenie jako „surrealistyczne” i dodał: „Nie sądzę, żebym kiedykolwiek był na takim stadionie!”
Nie jest sam.
Sprzedane ponad dwa miliony biletów sprawiają, że Igrzyska Paraolimpijskie przyciągają największą publiczność, przed jaką kiedykolwiek rywalizowało wielu sportowców, zwłaszcza nowicjusze lub paraolimpijczycy, którzy występowali na światowej scenie dopiero podczas pandemii.
Coraz więcej osób ogląda je także z domu. Dane Nielsena z okresu od 28 sierpnia do 7 września pokazują, że oglądalność z domu wyniosła średnio 231 000 widzów w Peacock, NBC, USA Network i CNBC. Stanowi to wzrost o 125% w porównaniu z Igrzyskami Paraolimpijskimi w Tokio.
A wideo zdjęcie paraolimpijczyka Huntera Woodhalla kibicującego swojej żonie Tarie w skoku w dal na igrzyskach olimpijskich przyciągnęło prawie 20 milionów wyświetleń na Instagramie. W piątkowy wieczór role się odwróciły i Hunter pobiegł po złoto na 400 metrów, a jego żona była zachwycona na trybunach.
W Sitting Volleyball najważniejsze sztuki uzupełnia taniec i piosenka „Monster Block” – naprawdę wciągająca – podczas której publiczność macha rękami w górę i w dół.
Bill Hamiter z Team USA powiedział, że zespół rozwija się dzięki tej energii. To samo dotyczy Amerykanina Iana Seidenfelda w para tenisie stołowym. Fani skandując, uderzali stopami w trybuny ogłuszającym unisono USA w South Paris Arena. 23-latek przywiózł do domu brąz.
Zaledwie kilka tygodni po tym, jak olimpijka Kate Douglass zdobyła dwa złote i srebrne medale w La Défense Arena, wróciła do Paryża, aby kibicować przyjacielowi, a obecnie dwukrotnemu srebrnemu medaliście Ali Truwitowi na Igrzyskach Paraolimpijskich. Douglass powiedziała, że była zaskoczona stopniem podniecenia.
„Wiedziałam, że będzie tłum, ale widok prawie pełnych trybun był naprawdę fajny” – dodała.
Na Wieży Eiffla głośność wiwatów zmienia się dramatycznie. Podczas Blind Soccer publiczność jest cicha, aby umożliwić niewidomym graczom nasłuchiwanie piłki wyposażonej w dzwonki i podążanie za wskazówkami przekazywanymi przez widzących bramkarzy i trenerów. Jest nawet cisza fala, która od czasu do czasu przetacza się po stadionie. Ale kiedy padnie gol, sala pęka w szwach. Argentyński paraolimpijczyk Matias Olivera powiedział, że kibice są najbardziej zaskoczeni szybkością meczu.
Charles E. Catherine-Caldaro, kapitan amerykańskiej drużyny narodowej mężczyzn w piłce nożnej niewidomych, uczestniczył w wielu meczach i korzystał z urządzenia Vision Pad, aby śledzić przebieg gry. Porusza piłkę w czasie rzeczywistym, aby odzwierciedlić akcję na boisku i wibruje podczas ekscytujących momentów, w tym fauli i bramek. Amerykanin pochodzenia francuskiego stwierdził, że pomaga mu to w rozpoznaniu konkurencji, ponieważ Stany Zjednoczone tworzą swoją pierwszą drużynę na letnie igrzyska w Los Angeles w 2028 r.
„Po raz pierwszy w życiu naprawdę fajnie jest być niewidomym” – powiedział. „I to jest uczucie, które chcę zabrać ze sobą do domu”.
