Odłamki ceramiki dają wgląd w życie i sieci handlowe zniewolonych ludzi na Kajmanach

Doktorat kandydatka Elysia Petras i archeolog dr Brandi MacDonald odkryły niedawno 15 odłamków naczyń ceramicznych z Afryki i Karaibów w Jackson Wall Manor na Kajmanach. Dzięki swojej analizie odkryli, że ceramika nie była produkowana lokalnie, ale pochodziła z Jamajki, co sugeruje, że miejscowi niewolnicy prawdopodobnie uczestniczyli w handlu między wyspami między Kajmanami a Jamajką.

Wyroby afro-karaibskie to rodzaj karaibskiej ceramiki produkowanej przez zniewolonych i wolnych garncarzy pochodzenia afrykańskiego. Zwykle wytwarzany z lokalnych glin, był produkowany zarówno do użytku domowego, jak i na sprzedaż.

Odkrycia dokonano podczas prac wykopaliskowych w historycznej posiadłości Jackson Wall Manor. Dziś jest własnością National Trust for the Cayman Islands w dystrykcie Newlands na Wielkim Kajmanie. Pierwotnie zbudowany w 1828 r., dziś zachowała się jedynie zniszczona klatka schodowa. Praca jest opublikowany w International Journal of Historycznej Archeologii.

Obecny kierownik ds. programów historycznych w Cayman National Trust, Stuart Wilson, uważał, że posiadłość ma potencjał do prowadzenia badań archeologicznych nad życiem zniewolonej ludności Kajmanów, w związku z czym wspierał wykopaliska archeologiczne.

Historia Kajmanów ogólnie skupiała się na ich roli w przemyśle morskim, w szczególności w zakresie ratowania żółwi i wraków statków. Jednak jego rola w gospodarce bawełną i drewnem, w której niewolnicy odgrywali dużą rolę, jest zwykle zaniedbywana.

Według Wilsona historia niewolnictwa rzadko jest omawiana na Kajmanach, ale nie powstrzymuje to mieszkańców, którzy chcą dowiedzieć się więcej o Jackson Wall Manor, przed fascynacją badaniami archeologicznymi i tym, co ujawniają na temat codziennego życia zniewolonych.

„Mieszkańcy Kajmanów są zafascynowani faktem, że na terenie Jackson Wall wydarzyło się tak wiele historii, które wcześniej były nieznane. Miejsce to jest jedną z mniej znanych posiadłości National Trust, a okres niewolnictwa nie zawsze był omawiany otwarcie lub Wydaje się jednak, że nadszedł czas, gdy nie można zignorować tej części naszej podróży i jej znaczenia dla tego, kim jesteśmy jako naród. My, mieszkańcy Kajmanów, często postrzegaliśmy siebie jako innych lub w jakiś sposób oddzielonych od reszty Karaibów historię, ale ta strona połączyła nas z tą przeszłością w nowy i odkrywczy sposób”.

Dziś wielu Kajmanów pochodzenia afrykańskiego i europejskiego wywodzi swoje korzenie z rezydencji Jackson Wall, co sprawia, że ​​jej historia jest dla wielu fascynującym tematem.

Teren, na którym pewnego dnia miał zostać zbudowany dwór, został po raz pierwszy zbadany w 1741 roku w imieniu Mary Bodden. W 1774 roku Elizabeth Bodden i jej mąż John Shearer Jackson przybyli na Wielki Kajman; mieli syna, Jamesa Shearera Jacksona. W 1828 roku James Shearer Jackson rozpoczął budowę Jackson Wall Manor po odbyciu kary więzienia za zamordowanie mężczyzny, którego zabił, za zastrzelenie swojej klaczy.

James Shearer Jackson był właścicielem niewolników w posiadłości. Z akt niewolników z dnia 2 kwietnia 1834 r. wynika, że ​​miał ich co najmniej sześciu: Chattama, Jamesa Carlowa, Elizabeth Sophię, Catherine Rachel, Collinsa i Paula Jonesa.

Wcześniej nie istniały żadne zapisy dotyczące niewolników, więc nie wiadomo, ilu innych niewolników mógł posiadać James Shearer Jackson.

Mógł to być jeden z tych zniewolonych osobników, który przywiózł ceramikę afro-karaibską do Jackson Wall Manor. Podobną ceramikę afro-karaibską można znaleźć na całych Karaibach; niektóre są produkowane lokalnie, na przykład te z Jamajki, St. Croix i Martyniki, a inne są sprzedawane z okolicznych wysp.

Takie garnki często wykonywano na podwórku, a umiejętność ta prawdopodobnie wywodzi się z Afryki i była przekazywana z pokolenia na pokolenie z matki na córkę. Wiele garnków służyło do spożycia domowego, inne trafiały do ​​rozbudowanej sieci handlowej.

Obecnie nic nie wskazuje na to, że na Kajmanach produkowano jakąkolwiek ceramikę. Zamiast tego prawdopodobnie cała ceramika była przedmiotem handlu z Jamajki. Ale dlaczego? Możliwe, że lokalna glina na Kajmanach nie nadawała się do wyrobu ceramiki lub że zniewolonym nie wolno było uzyskać dostępu do dobrej gliny. Aby to udowodnić lub obalić, potrzebne są jednak dalsze badania.

Jednak Elysia Petras ma pewne teorie na temat tego, dlaczego Kajmani zdecydowali się handlować ceramiką, zamiast ją produkować samodzielnie: „To pytanie, nad którym wiele myślałem, i jest jeden czynnik, który uważam za bardzo przekonujący. Historyk Julius Scott odkrył, że na Karaibach marynarze często kupowali produkty i prawdopodobnie inne towary od zniewolonych ludów, które mogli przechowywać w ładunku statku na potrzeby własnej działalności handlowej.

„Od tych mobilnych marynarzy zniewolona ludność mogła otrzymywać wiadomości z innych wysp. Pisze o tym w swojej książce „Wspólny wiatr”. Kupując towary z Jamajki, zniewoleni Kajmani mogli być w stanie wysyłać wiadomości i utrzymywać kontakty ze społecznościami, od których zostali brutalnie wyrwani, ponieważ wielu zniewolonych Kajmanów przybyło na Wielki Kajman z jamajskich targów niewolników”.

Teoria ta sugeruje, że aktywny handel ceramiką był utrzymywany, być może pomimo lokalnych umiejętności wytwarzania ceramiki, w celu utrzymania i wspierania powiązań społecznych. Jeśli to prawda, świadczy to o sprawczości zniewolonych jednostek, które pomimo swojej sytuacji znalazły genialne sposoby na utrzymanie silnych więzi nawet na duże odległości.

Zniewoleni Kajmani mogli wymienić te garnki na rzeczy, które sami wyprodukowali, takie jak nadmiar żywności lub być może własne lokalne rzemiosło, tkanie srebrnej strzechy.

Elysia Petras mówi: „Inne czynniki, które wzięłam pod uwagę, pochodzą ze źródeł etnograficznych (tkanie srebrnej strzechy). Tkanie srebrnej strzechy to tradycyjny przemysł na Wielkim Kajmanie. Jest to rzemiosło przekazywane z pokolenia na pokolenie od XVIII wieku.

„Możliwe, że zniewoleni Kajmani skupili się na wytwarzaniu koszy na sprzedaż na rynku, które mogli wymienić na garnki produkowane na Jamajce, gdzie istniała silna tradycja wytwarzania garnków”.

Po zakupie doniczki te mogą służyć do przechowywania wody. Opiera się na fotografii dostarczonej przez miejscową Kajmankę, Betty R. Banks, przedstawiającej pamiątkę rodzinną, doniczkę w stylu Monkey Jar, przywiezioną z Jamajki w 1913 roku. Pod względem koloru i konsystencji doniczka jest podobna do tej z wykopalisk odłamki.

W 1774 roku Edward Long opisał, jak zniewolona ludność Jamajki produkowała takie garnki do przechowywania i łatwego transportu wody na pola. Ceramika utrzymywała wodę w czystości i chłodzie, co było idealne na długie dni w polu.

Biorąc pod uwagę, że czterech niewolników Jamesa Shearera Jacksona, Chattam, James Carlow, Elizabeth Sophia i Catherine Rachel, było robotnikami polowymi, możliwe, że używali podobnego garnka, gdy wychodzili do pracy na okolicznych polach.

© 2024 Sieć Science X