Humbaki zamieszkujące południowo-wschodnią Alaskę korzystają z sieci bąbelkowych do skutecznego polowania na kryla. Jest to zachowanie udokumentowane przez badaczy mających na celu wzmocnienie wysiłków na rzecz ochrony środowiska.
Nowe badanie opublikowane w Otwarta nauka Towarzystwa Królewskiego sugeruje, że humbaki mogą należeć do rzadkiej grupy zwierząt, które zarówno wytwarzają, jak i używają własnych narzędzi.
Chociaż wcześniej było wiadomo, że humbaki tworzą „sieci bąbelkowe” do polowań, nowe badanie pokazuje, że na różne sposoby manipulują tym unikalnym narzędziem, aby zmaksymalizować spożycie pożywienia na żerowiskach na Alasce.
Badanie to, przeprowadzone przez Program badań ssaków morskich (MMRP) w UH Hawai’i Institute of Marine Biology (HIMB) oraz Fundacja Wielorybów Alaski (AWF) demistyfikuje zachowanie kluczowe dla przetrwania wielorybów i dostarcza cennych spostrzeżeń, które mogą ulepszyć ukierunkowane wysiłki na rzecz ochrony.
Unikalne techniki polowania na humbaki
„Wiele zwierząt korzysta z narzędzi, które pomagają im znaleźć pożywienie” – wyjaśnia profesor Lars Bejder, współautor badania i dyrektor MMRP, „ale bardzo niewiele faktycznie tworzy lub modyfikuje te narzędzia samodzielnie. Odkryliśmy, że samotne humbaki w południowo-wschodniej (SE) Alasce tworzą skomplikowane sieci bąbelkowe do połowu kryla – małych stworzeń przypominających krewetki. Te wieloryby umiejętnie wypuszczają bąbelki we wzory, które tworzą sieci z wewnętrznymi pierścieniami, aktywnie kontrolując takie szczegóły, jak liczba pierścieni, rozmiar i głębokość sieci oraz odstępy między bąbelkami. Ta metoda pozwala im schwytać do siedmiu razy więcej ofiar podczas jednego nurkowania w celu karmienia bez zużywania dodatkowej energii. To imponujące zachowanie umieszcza humbaki wśród rzadkiej grupy zwierząt, które zarówno wytwarzają, jak i używają własnych narzędzi do polowań”.
Sukces w polowaniu jest kluczem do przetrwania wielorybów. Populacja humbaków na południowo-wschodniej Alasce zimuje na Hawajach, a ich budżet energetyczny na cały rok zależy od ich zdolności do zdobycia wystarczającej ilości pożywienia latem i jesienią na południowo-wschodniej Alasce. Odkrycie niuansów ich starannie udoskonalonej techniki łowieckiej rzuca światło na to, w jaki sposób wędrowne humbaki zużywają wystarczającą ilość kalorii, aby przepłynąć Ocean Spokojny.
Metody badawcze i wyzwania
Do ssaków morskich znanych jako walenie zaliczają się wieloryby, delfiny i morświny, a badania nad nimi są niezwykle trudne. Postępy w narzędziach badawczych ułatwiają śledzenie i zrozumienie ich zachowania, dlatego w tym przypadku badacze wykorzystali specjalne znaczniki i drony do badania ruchów wielorybów nad i pod wodą.
„Zamieściliśmy na wielorybach nieinwazyjne przyssawki i przeleciałyśmy dronami nad samotnymi humbakami w siatkach bąbelkowych na południowo-wschodniej Alasce, zbierając dane o ich ruchach pod wodą” – mówi współautor i badacz MMRP William Gough. Narzędzia te mają niesamowite możliwości, ale ich doskonalenie wymaga praktyki. Gough zastanawia się: „Wieloryby to grupa trudna do zbadania, wymagająca umiejętności i precyzji, aby skutecznie je oznaczyć i/lub dronem”.
Logistyka pracy w odległej lokalizacji na południowo-wschodniej Alasce postawiła przed badaniami własne wyzwania. „Jesteśmy bardzo wdzięczni naszym partnerom badawczym z Alaska Whale Foundation (AWF) za ich ogromną wiedzę na temat okolicy i wielorybów w tej części świata” – podkreśla Bejder. „Te badania nie byłyby możliwe bez ścisłej współpracy z AWF”.
Implikacje dla ochrony
Walenie na całym świecie stoją w obliczu szeregu zagrożeń, od degradacji siedlisk, zmiany klimatu i rybołówstwa po zanieczyszczenia chemiczne i hałas. Jedna czwarta z 92 znanych waleni gatunek są zagrożone wyginięciem i istnieje wyraźna i pilna potrzeba wdrożenia w ich imieniu skutecznych strategii ochrony. Sposób, w jaki zwierzęta polują, jest kluczem do ich przetrwania, a zrozumienie tego podstawowego zachowania sprawia, że zarządzający zasobami są lepiej przygotowani do umiejętnego monitorowania i ochrony żerowisk, które są kluczowe dla ich przetrwania.
„To mało zbadane zachowanie związane z żerowaniem jest całkowicie unikalne dla humbaków” – zauważa Gough. „To niesamowite widzieć te zwierzęta w ich naturalnym środowisku, zachowujące się tak, jak robią to tylko nieliczni ludzie. A satysfakcję daje możliwość powrotu do laboratorium, zagłębienia się w dane i dowiedzenia się, co robią pod wodą, gdy znikną z pola widzenia”.
Dzięki nowym, potężnym narzędziom w rękach badaczy na horyzoncie pojawia się wiele ekscytujących odkryć dotyczących zachowań waleni. „To bogaty zbiór danych, który pozwoli nam dowiedzieć się jeszcze więcej o fizyce i energetyce samotnych siatek bąbelkowych” – mówi Bejder. „Napływają również dane dotyczące humbaków wykonujących inne zachowania żywieniowe, takie jak wspólne tworzenie siatek bąbelkowych, żerowanie powierzchniowe i żerowanie na głębokich płucach, co pozwala na dalsze badanie krajobrazu energetycznego i sprawności tej populacji”.
„Najbardziej ekscytujące jest to, że humbaki opracowały złożone narzędzia umożliwiające im wykorzystywanie skupisk ofiar, które w innym przypadku byłyby dla nich niedostępne” – mówi dr Andy Szabo, dyrektor wykonawczy AWF i współprowadzący badania. „Mam nadzieję, że ta elastyczność behawioralna i pomysłowość będą dobrze służyć tym wielorybom, gdy nasze oceany będą się nadal zmieniać”.
Odniesienie: „Samotne humbaki wytwarzają sieci bąbelkowe jako narzędzia zwiększające spożycie ofiar” A. Szabo, L. Bejder, H. Warick, M. van Aswegen, AS Friedlaender, J. Goldbogen, JM Kendall-Bar, EM Leunissen, M. Angot i WT Gough, 1 sierpnia 2024 r., Otwarta nauka Towarzystwa Królewskiego.
DOI: 10.1098/rsos.240328
Badanie to było możliwe dzięki wsparciu Lindblad Expeditions – Funduszu National Geographic, Uniwersytetu Hawajskiego w Mānoa oraz grantowi Departamentu Obrony (DOD) w ramach Programu Badań Instrumentalnych Uniwersytetu Obronnego (DURIP).
Badanie to przeprowadzono w ramach a NIEAA zezwolenie wydane Alaska Whale Foundation (nr 19703). Wszystkie badania przeprowadzono na podstawie zezwoleń instytucji IACUC.
